evol no

	Train   Marry Me   Save Me, San Francisco

Ayoko nagsusulat ng mga ganitong kwento. Parang tuwing nagsusulat kasi ako tungkol sa pag-ibig, parati nalang malungkot yung ending. Pero kahit ganito, pinipilit ko paring magsulat ngayon. Hindi kasi ako makatulog. Iniisip ko yung mga sinabi mo. Parang gusto kong suklian, kahit papano.

Sa totoo lang, madami nang nagsulat tungkol sa akin. Minsan, parang ang bait ko sa mga kwento nila. Minsan naman para akong may sademonyo. Pero ni minsan, walang nakakuha kung sino talaga ako, kung ano talaga ako. Mahilig kasi ako mag-kunyari, mahilig sa palabas. Nung binasa ko yung sinulat mo, kinilabutan ako. Para kasing for the first time, may naka-gets sa akin.

Kaso nga, takot ako mag-sulat ng mga love story. Pwede bang iba muna itawag natin sa kaniya? Baka yung salita lang yung malas. Pwede ko kayang isulat yung nararamdaman ko na hindi ko ginagamit yung salitang love?

---

Tuwang-tuwa ako kapag kasama kita. Natatakot ako kapag kailangan na kitang iwanan. Tuwing pumapasok ako sa opisina at hinahatid mo ako sa sakayan, parang gusto ko maging bata ulit. Magmamakaawa ako kay mama na sa bahay lang muna ako kasi ayoko pumasok. Gusto ko kasama lang kita parati. Gusto ko manigarilyo lang tayo ng manigarilyo sa sahig nung sala mong wala pang laman. Yosi ng yosi hanggang sa sumakit ang mga baga natin. ‘Yun lang kasi ang alam nating paraan para mapantayan ang walang tigil na kabog sa ating mga dibdib.

Gustong gusto ko yung mga kamay mo. Ang sarap nilang hawakan. Parang nakakalimutan ko lahat ng problema ko pag-hawak ko na sila. Tuwing natutulog ako sa inyo, ito yung una kong hinahanap pag-gising ko. Pag sa amin naman ako natutulog, alam mo bang nagiiwan ako ng puwang sa kama ko para sayo? Pilit kong pinagsisiksikan sarili ko sa isang sulok ng kama ko para kunyari andun ka.

Sa totoo lang, minsan naiinis ako sayo. Naiinis ako na kailangan kita. Kasi buong buhay ko, hindi ko kinailangan ang sino man. Naaalala mo nung nagkasakit ako tapos pumunta ako sa inyo? Kumuha ka ng bimpo at tubig tapos pinunasan mo yung katawan ko. Naglaban pa nga ako diba? Sabi ko wala talaga akong sakit. Pero makulit ka talaga eh. Di ka tumigil hanggang sa nalibot na ng bimpo mo yung buong katawan ko.

Sa totoo lang, takot na takot ako nun. Mahina kasi ako. Nagtatapang-tapangan lang naman ako pero malambot talaga ako sa loob. Natakot akong makita mo yun. Natakot ako kasi na-realize kong gusto kitang kasama parati. Kailangan na pala kita.

Pag-nakikinig ako ng radyo, pinipikit ko mata ko at ini-imagine ko na kinakantahan kita. Oo na, di ako marunong kumanta pero imagination ko naman ‘to, diba? Wag kang makialam. Naalala mo nung nasa taxi tayo tapos hinawakan ko ng mahigpit yung kamay mo? Bigla kasing tumugtog yung kantang ‘to. Sabi mo, gusto mo yung mga kantang ganiyan yung gitara. Sabi ko, katunog niya yung Dust in the Wind. Ang gusto ko talagang sabihin ay pakinggan mo yung kanta. Hindi man swak yung lyrics at medyo may kapareho man yung tugtog, mukha mo lang naiisip ko tuwing naririnig ko ‘to. Wag ka mag-alala, mag-aaral ako mag-gitara. Gusto ko kasi kantahin yung part na ‘to sayo balang araw.

Mangako ka na kailanma’y hindi ka magiging malungkot sa tabi ko.
Nangangako ako na kakantahan kita kahit iwanan tayo ng tugtog.

Hindi man tayo parating magkasama, sana alam mong wala akong ibang gustong makatabi. Hindi man tayo pwedeng magpakasal, sana alam mong wala akong ibang gustong makasama habangbuhay.