alaala ng daga

Noong high school ako, nagmakaawa ako sa nanay ko na ipag-dorm ako. Pano naman kasi, taga Sucat kami tapos sa Diliman yung school ko. Hindi ko na mabilang ang oras na iginugol ko sa mga bus sa EDSA. Noong third year na ako, napapayag ko din siya sa wakas.

Ganun pala ang buhay pag wala kang magulang, no? Noong una, ang saya saya ko! Malaya na akong makinig ng mga depressing songs buong araw. Wala nang kakatok at magsasabing wala bang mas masaya diyan? o bakit paulit-ulit yang kanta? Malaya narin ako kumain ng kahit anong gusto ko. Wala nang magbabawal sakin manood ng TV kahit disioras na ng gabi. Wala nang magpipilit sakin kumain ng ampalaya o paksiw na isda. Hate na hate ko kasi talaga ang paksiw na isda.

Madami akong natutunan sa pagdo-dorm. Nalaman ko na masama pala pag puro Gatorade at junk food ang laman ng tiyan mo. Nalaman ko na hindi rin pala dapat mag-impok ng pagkain sa kwarto dahil naaamoy ito ng mga ipis, daga at langgam. Nalaman ko rin na napakarami palang peste sa Katipunan. Nagising ako isang gabi dahil sa isang malakas na kaluskos. Pagbukas ko ng ilaw, may malaking daga na kinakain yung Nova ko. Nagtalukbong nalang ako ng kumot at nagdasal na di niya ako ngatngatin habang tulog ako.

Isang araw, napansin kong amoy patay na daga yung kwarto ko. Noong una, akala ko sa kabila pero habang papalapit ako ng papalapit sa kwarto ko, hindi ko na maipagkaila na nasa akin nga siya. Hinanap ko ng matagal yung pinanggagalingan nung amoy. Pagtingin ko sa aparador, andun siya sa tabi ng mga sapatos ko. Kinilabutan talaga ako. Nakapikit ang mga mata nung daga pero medyo nakabukas yung bibig niya. Basa yung balahibo niya, parang naka-mumurahing gel. Nakakasulasok yung amoy, lalo nung binuksan ko ng todo yung aparador.

Napaupo ako sa kama. Di ko alam ang gagawin. Masyadong malayo tatay ko para pakiusapan kong iitsa yung bangkay. Sumilip ako sa labas, baka sakaling may ka-dorm ako na magmamagandang loob tumulong sakin kaso lahat sila busy. Andun yung isa kaso masungit yun at alam ko di niya ako tutulungan. Doon ko talaga narealize kung ano ibig sabihin ng independence. Parang gusto ko na umuwi nun. Kung ganito pala ang feeling ng pagiging independent eh ayoko na. Kadiri kasi talaga yung daga. Kinikilabutan parin ako ngayon kahit ilang taon na ang lumipas.

Sinubukan ko siyang galawin gamit ng t-square ko. Di ko rin naman kasi ginagamit. Kaso mabigat siya talaga. Medyo kumukurba na yung kawawang kahoy. Nausug ko lang siya ng konti. Hindi talaga matinag ang kadiring peste. Naisip kong medyo imposible din na kayanin ng t-square kong buhatin yung daga papunta sa basurahan. Baka tumalsik pa yun pag nagkamali ako ng tiyempo.

Pagkatapos ng ilang oras ng pagtitiis sa amoy ng patay na daga, naisip kong walang ibang tutulong sakin kundi sarili ko. Kumuha ako ng maraming plastic bag at binalot ito sa mga kamay ko. Nagtakip ako ng ilong gamit ng lumang t-shirt na spinrayan ng pabango. Sabay lapit sa daga, pikit mata at dukot. Success!!!

Ihinagis ko yung bangkay sa garbage bag na maraming diyaryo at dali-daling bumaba ng bahay papunta sa kalsada. Initsa ko yung buong plastic, kasama narin yung improvised gloves ko sa tambakan ng basura sa tapat ng dorm. Pag-akyat ko, pinaliguan ko ng Lysol yung kwarto ko at nangakong hinding hindi ko na hahayaang maulit pa ang eksenang iyon. Papanatiliin kong malinis ang aking kwarto. Sisiguraduhin kong hindi ako mag-iiwan ng mga pinagkainan. Gagawin ko ang lahat, wag lang ako magpulot ng daga muli.

Weird lang na ito yung naalala ko nung nakita ko yung mga pictures mo sa Facebook. Kahit parang dumaan ako sa butas ng karayom para iitsa yung daga, di hamak na mas madali parin yun kaysa sa kalimutan ka. Halos isang taon narin ang lumipas. Inaamag na ang bangkay mo sa aparador ko. Inuuod na ang mga panahong pinagsamahan natin. Malamang di mo na ako iniisip. Di mo nga siguro alam na iniisip parin kita ngayon. Sana talaga ganun lang kadali yun.

Photo Credits: kwarto, dead rat drawing

	Sugarfree Kwarto Dramachine